Treść strony
Fortyfikacje
rozlokowane na skraju moreny, jaz przy dawnym moście kolejowym.
Na skraju moreny, wzdłuż linii Noteci rozciąga się sieć umocnień południowego krańca Wału Pomorskiego. Pas fortyfikacji, których budowę zakończono w 1937 roku, podczas działań II wojny światowej wydawał się hitlerowskim Niemcom nieprzydatny, więc inwestycja nigdy nie została zakończona. W założeniu fortyfikacje miały osłaniać Pomorze Zachodnie przed uderzeniem wojsk polskich. Swoją przydatność potwierdziły dopiero zimą 1945 roku jako linia niemieckiego oporu wobec nadciągającej Armii Czerwonej. Nie stanowiły jednak czynnika, który mógłby powstrzymać Rosjan. Przed rokiem 1945 wyposażenie fortyfikacji w części zdemontowano i przewieziono w rejon Wału Atlantyckiego. Nie zadbano również o obsadzenie systemu dostatecznie liczną i odpowiednio przeszkoloną załogą. Podczas szybkiej ofensywy radzieckiej umocnienia zostały zniszczone tylko w niewielkim stopniu. Stan, który możemy oglądać dzisiaj to efekt późniejszych wysadzeń, głównie z lat 50. XX wieku.
Umocnienia linii noteckiej rozciągają się na ponad sześćdziesięciokilometrowym odcinku, wzdłuż brzegu Pradoliny Toruńsko – Eberswaldzkiej. Schrony rozmieszczone są nierównomiernie, średnio co pół kilometra. Ich największe zagęszczenie dotyczy odcinka pomiędzy Zwierzyniem a Drezdenkiem, na którym występują nawet po trzy obiekty na przestrzeni kilometra. Znaczne zagęszczenie umocnień można obserwować w miejscach o szczególnym znaczeniu strategicznym np. przy dworcu i moście kolejowym w Drezdenku.
Większość fortyfikacji linii noteckiej to jedno- lub dwusektorowe obiekty o odporności B1 przystosowane do prowadzenia ognia czołowego. Najcięższe budowle, o odporności A, zlokalizowano w sąsiedztwie jazu na Noteci - jednego z dwu jazów, których budowę pierwotnie planowano. Miały znajdować się w Drezdenku i Gorzowie. Zrealizowano tylko ten drezdenecki. Był to jaz klapowy o całkowitej długości ok. 250 m. Składał się z kilku zapór klapowych, śluzy żeglugowej, schronów z maszynownią i mechanizmami podnoszenia klap. Założenie od południa zamykał wał przeciwpowodziowy i nasyp kolejowy, od północy zaś pozycja osłonowa składająca się z jednosektorowych standartowych schronów bojowych i większego schronu służącego załodze jazu.